5 Νοεμβρίου 2010

"Νερό, Νερό!"


Έχω ακούσει πολλές ιστορίες για διψασμένους που  αναζητούν νερό. 
Τέτοιου είδους αφηγήσεις συνηθέστερα διαδραματίζονται στην αποπνικτική έρημο -αδύναμοι άνθρωποι αντιμέτωποι με τα στοιχεία της φύσης, σχίζουν τα νήματα της αντοχής τους κάτω από τον καυτό μεσημεριανό ήλιο, χωρίς καμιά προοπτική αίσιου τέλους.

"Νερό, νερό!" σκούζουν οι διψασμένοι, σέρνοντας τους εαυτούς τους μέσα στην καυτή άμμο. 

"Κάτι να πιώ! Νερό!" 

Αυτό το σενάριο έχει αναπαράγει πολλές εξαιρετικές ιστορίες. Αν και αρχικά με ενδιέφερε η αναζήτηση της πνευματική ζωής, όταν το βίωσα η ιστορία γύρισε ανάποδα - 
μία ιστορία όπου το νερό έψαχνε να βρεί τους διψασμένους.

"Διψασμένοι!" ασθμαίνει το δροσερό νερό, ρέοντας γεμάτο και ελεύθερο.

"Πού είναι; Δείξτε μου τους διψασμένους! Αφήστε με να τους δώσω να πιουν!"


Τί δροσιστική στροφή σε μία παραδοσιακή ιστορία... 
 ___________________________________________________________________________ 


* Απόσπασμα από: Simon Parke (2010). Οne Minute Mystic. London: Hay House.


Άννα Πολεμικού 
PhD, MSc, PgCert, BA (Hons)
Ψυχολόγος - Διδάκτωρ Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Bath